MOJE PISANIE

                              

Swoje myśli zapisuję gdzie tylko popadnie,
potem  tylko wszystkie zbieram i rymuję ładnie.
Jedne z nich są na karteczce, inne w "komóreczce",
jeszcze inne w zeszyciku i na kartoniku.                                       

I nie ważne czy to środek, koniec czy początek,
bo już do swojego wiersza mam jakiś zaczątek.
Czasem starczy jedno zdanie, wątek drugi, trzeci,
jak zaczynam swe pisanie, reszta sama leci!

Czasem trwa to jedną chwilę, czasem trochę dłużej,
a ja wtedy mam w swej głowie jedną "wielką burzę"!
Bo przeważnie piszę w nocy, wtedy mam najlepiej,
nikt mi w nocy nie przeszkadza, a ja wiersze „trzepię”! 

A nad ranem, kiedy świta i oczy otworzę,
to dopiero piszę wiersze -  już się nie położę!
Nieraz piszę swoje wiersze, gdy obiad gotuję,
swój długopis mam pod ręką i wciąż zapisuję. 

I nie mogę już poradzić, gdy z wnuczkiem się bawię,
a jak muszę coś napisać - na chwilę zostawię.
Wtedy słyszę: baba be be! - wnusiu do mnie krzyczy!
baba wraca znów do wnusia i z nim klocki liczy.                                        

Moje wiersze wciąż gdzieś błądzą i są w mojej głowie,
wiem, że minionego czasu nigdy nie nadrobię.
One we mnie wciąż gdzieś żyły, po głowie hulały,
może teraz, trochę późno do mnie zapukały. 

Dla mnie nie ma pory roku, dnia, ani godziny,
swoje wiersze piszę sama, nie może ktoś inny.
I ja już swojego czasu nie mogę rozłożyć,
nic nie mogę zaplanować i spokojnie pożyć. 

W mojej głowie burza mózgu i wciąż się kotłuje,
gdy napiszę - coś mi wyjdzie to się dobrze czuję.
Piszę również swoje wiersze, gdy mnie boli głowa,
tu dopiero w swoich wierszach jestem "odjazdowa"! 

Po co ci te wszystkie wiersze? - nieraz w kącie słyszę...
Odpowiadam: dla potomnych, dla potomnych,
Ja wciąż wiersze piszę…….. 

 dn.17.11.2009r.
autor - Jadwiga Urszula Szczęśniak
(obrazek z internetu)